„Jak oni pracują? Rozmowy o pracy, pasji i codziennych sprawach polskich twórców.”
Od kiedy usłyszałam o tej książce stukało mi w głowie, że muszę ją przeczytać. Chociaż porusza tylko mały aspekt życia danej osoby, jest on akurat dla mnie niezwykle ważny. Może będzie inspirujący? …
Odkąd pamiętam lubiłam czytać felietony. Właściwie leciały wszystkie po kolei w nabytej aktualnie gazecie, jednak zawsze byli jacyś faworyci. Dawno temu – Ludwik Stomma i Daniel Passent w „Polityce”. Talkowie w piątkowej „Gazecie Wyborczej” (co ciekawe sam Leszek w „Twoim Stylu” nie podoba mi się już tak bardzo, zresztą chyba nigdy nie było tak naprawdę wiadomo, które z małżeństwa Talków ma lepszy pisarski – niezbędny przy tym gatunku – pazur. No i oczywiście omalże jak Biblię czytałam wszystkie odcinki „Dziecka dla …” coraz bardziej doświadczonych).
Ech, ten przeklęty perfekcjonizm. Nie pozwala na zrobienie czegoś na pół (a nawet na ćwierć) gwizdka. Perfekcjonizm w pracy i w życiu codziennym. Jak już coś robię, to musi być dobrze i dopieszczone. Dopracowane. O ile łatwiej byłoby odbębniać swoje obowiązki, zamiast tworzyć z każdego z nich projekt życia?
Pierwsza moja twórczość to była baśń podyktowana mamie (pisać jeszcze nie potrafiłam) dość mocno wzorowana na braciach Grimm. No dobrze, przyznam, ktoś nieżyczliwy mógłby uznać ją za plagiat. W liceum napisałam parodię powieści miłosnej wzorowaną oczywiście na Magdalenie Samozwaniec. Moje „dzieło” cieszyło się dużą popularnością wśród nielicznych czytelników. Jednak od tego czasu najbardziej boję się, że mogłabym (świadomie lub nie) za bardzo od kogoś coś zapożyczyć, dlatego jestem na to bardzo wyczulona.